De Warmste Week: Silke uit Waregem over leven met een angststoornis

Eigenlijk kunnen wij Silke het best zelf voorstellen. Ze is een belangrijk deel van team Waregem: enthousiast, aanwezig en altijd goedlachs. Zo kennen wij haar.
Maar toen we aan deze zoektocht begonnen — op zoek naar enkele enthousiastelingen die wilden vertellen over hun leven met een onzichtbare ziekte — kwam het verhaal van Silke onverwachts bij ons terecht. En zo leerden we haar op een heel andere manier kennen.

Wie ben jij, Silke?
“Ik ben Silke — de meeste mensen omschrijven mij als een spring in 't veld. Zeker bij Brooklyn. Ik doe graag enthousiast mee en laat me horen in de groep. Maar dat is niet gemakkelijk. Want ik worstel met een angststoornis."

Hoe voelt dat dan, een angststoornis?
"Dat is bij iedereen anders. De eerste keer dat ik klachten kreeg, reed ik op de autostrade. Met hartkloppingen stond ik aan de kant van de weg. Onwel, met barstende hoofdpijn en een hart dat op hol sloeg. Het voelt vaak benauwd en mijn zicht wordt troebel. Het is moeilijk om mezelf te kalmeren tijdens zo'n opstoot. Het viel steeds vaker voor, in diverse situaties en daarom liet ik me medisch nakijken. De klachten leken geen fysieke oorzaak te hebben maar komen voort uit angst, bleek na tal van onderzoeken.

Mijn zus en vader kampen er ook mee. Bij hen vertalen de klachten zich anders. Maar we weten van elkaar welke situaties of periodes een 'probleem' kunnen vormen en dat we elkaar de ruimte moeten geven om het even te 'ondergaan'. Want we krabbelen altijd weer recht. Maar zijn ontzettend vermoeid na zo'n aanval."

Voel je die angst opkomen? Wat doe je in zo'n situaties?
"Ik weet ondertussen steeds beter wat die angst veroorzaakt. Grote groepen, drukte, onvoorspelbare situaties, enz... Het valt vaker voor als ik vermoeid ben. Maar het helpt om me van de paniek af te leiden door mijn polsen onder koud water te houden, zure snoepjes te eten of met iemand te praten (in persoon of telefonisch). Het voelt goed om iemand in de buurt te hebben als die blinde paniek weer opsteekt. Dan krabbel ik er sneller door."

Hoe uit je ziekte zich in je dagelijks leven?
"Ik probeer situaties/omgevingen op voorhand in te schatten. Op die manier word ik niet geconfronteerd met stress, drukte, teveel lawaai,.. Dat 'vooruitlopen op de feiten' is best vermoeiend. Daarom ben ik graag thuis. Zo heb ik de controle.

Vraag me dus niet om op het laatste moment de planning om te gooien. Dan sla ik tilt (lacht)."

Wat is het moeilijkste aan onzichtbaar ziek zijn?
"Ik heb wat vrienden verloren sinds ik een angststoornis heb. Vroeger was ik een losbol, maar nu ga ik niet meer zoveel uit. Ik ben een huismus geworden en vermijd liever drukke omgevingen. Ik geniet nu van het thuis-zijn en van rustige uitjes. Voor vrienden en familie is dat soms lastig omdat het voor hen lijkt alsof ik iets mis. Dat is ook best begrijpelijk, aangezien ze dat moeilijk kunnen inschatten."

Zijn er ook dingen die jou sterker hebben gemaakt?
"Ik luister beter naar mezelf en probeer ook van moeilijke situaties te genieten. Zo daag ik mezelf uit. Op mijn eigen tempo.

Een tijdje geleden ben ik met mijn zus naar de K3 reünie show gegaan. Ik wist op voorhand dat de drukte me parten zou spelen. Maar ik heb me erdoor geworsteld. Genoten op een minder expressieve manier, met minder zwaaien en dansen. (lacht) Maar wél door een grens te verleggen."

Kunnen mensen jouw 'onzichtbare ziekte' goed accepteren?
"Ja, weet je… naast die paniekaanvallen ben ik gewoon ‘normaal’. Niemand die iets ziet. Dus als ik dan mijn verhaal vertel, dan vallen ze vaak uit de lucht. Net omdat ik best vlot in de omgang ben en dat op het eerste gezicht wat tegenstrijdig is voor iemand die met angst worstelt. Mijn onzichtbare ziekte wordt wellicht daarom soms geminimaliseerd of weg gelachen.

Ik denk dat ik soms overcompenseer om mijn stress in drukke of onverwachte situaties te verhullen. Terwijl ik er eigenlijk niet beschaamd om ben.
Want de fysieke klachten… die zijn echt. Dat voel ik elke dag."

Silke's verhaal herinnert ons eraan dat je niet hoeft te zien wat iemand voelt om toch warmte te kunnen geven.

Tijdens De Warmste Week zetten we in Waregem — en alle andere Brooklyn-steden — graag onze deuren en harten open voor wie onzichtbaar ziek is. Want samen maken we het verschil. Met begrip, met tijd en met een luisterend oor.